Nog even wat details ;)

Heej allemaal,

Dankjewel voor alle reacties, het is leuk om te merken dat mensen mijn verhaaltjes lezen;) Ook voelt het alsof ik toch een beetje thuis ben als ik de reacties lees.

In alle haast gisteren ben ik helemaal vergeten te vertellen hoe ik hier nu zit, dus bij deze nog wat details:

We zijn vandaag naar Masaka geweest (o.a. voor het internet) en hebben voor het eerst in dagen een enigszins normale supermarkt gezien...beetje een aldi maar dan zonder verse groenten en fruit. Echter, het eten blijft hier heel beperkt: we hebben donderdag (reisdag) helemaal niets gegeten omdat we zo druk bezig waren, vrijdag overdag wat brood (heeeel zoet, niet lekker) en wat koekjes. Vrijdagavond zijn we gaan eten bij het guesthouse restaurant (soort van ziekenhuisrestaurant), waar we koude rijst, bananenprut (babyvoeding is er niets bij) en beef stew (heeeel vettig, niets voor mij dus). Vandaag zelf wat pasta gekocht en met tomatensaus gemaakt, zonder verder iets in de saus want er is bijna niets te krijgen.

Het huisje is beperkt, soms is er stroom en soms is er water, maar er is in ieder geval altijd nog een wasgelegenheid buiten. Warm water kennen ze hier sowieso niet. Het appartement ligt op een algemeen terrein waar ook alle nurses wonen, dus er is een soort van camping-achtig wastafels-complex en een grasveldje met waslijnen.
De bedden in het huis zijn een ramp; Ons derde huisgenootje heeft het 'beste bed', Desiree en ik hadden toen nog de keus uit een slecht bed en een heeeel slecht bed. Ik was zo nobel aan te bieden de eerste nacht op het allerslechtste te gaan liggen...ik heb het geweten. Al mijn botten en spieren deden pijn...echt een ramp. Nu liggen we dus maar samen in het andere bed, echter ook dat is slecht en natuurlijk krap.

Dees en ik worden hier ook continue nageroepen, aangestaard of krijgen zelf opmerkingen als "you mzungu (blanke), I want you, do you want me?" naar ons hoofd. Ik vertel dus sowieso maar altijd dat ik een vriend heb, bijna getrouwd ben en niet vreemd wil gaan. Opmaken doe ik al niet meer sinds ik vorige week in het vliegtuig ben gestapt, en sieraden doe ik ook niet meer om. Dit weerhoudt de mannen echter niet van het geven van 'verleidelijke' blikken en dergelijke. Het zal waarschijnlijk meer mijn paspoort en mijn bankrekening zijn dan mijn voorkomen :p

Maar goed, het is niet allemaal slecht, vandaag was er een feest van het nabijgelegen klooster (bestond 100 jaar) en dat was echt heel leuk. Ook de ritjes op de boda-boda's worden voor ons steeds normaler (echter veilig is het niet).

Liefs

P.S. Dees en ik hebben ondertussen samen een Ugandese telefoon en simkaart: Het nummer is +256791331567. Oja, er is nu geen stroom, dus ik weet niet of ik bereikbaar ben aangezien opladen maar sporadisch kan. Maar het valt natuurlijk altijd te proberen.