Het ziekenhuis

Heej allemaal,

Nadat we zondag nog zijn gaan zwemmen en hebben genoten van ons laatste dagje vakantie, brak maandag onze eerste 'werkdag' aan:

We waren braaf om half 9 in het ziekenhuis, ons huisgenootje Mirjam had ons meegenomen naar de afdeling waar zij die week zou rondlopen; de children's ward. Deze week is orientatieweek voor Dees en mij, dus een vaste afdeling hebben we nog niet. Nadat we ons hadden voorgesteld aan de nurses werden we in een kamertje geplaatst en moesten we wachten op de arts, zodat we de zaalronde konden lopen. Echter, na een uurtje was er nog steeds geen arts; hij bleek een andere meeting te hebben. Dus ja, geen ronde over de afdeling die dag...we mochten ons ergens anders gaan amuseren.

Vervolgens zijn we dus maar naar de Out Patient Department gegaan, een soort van combi van poli en Spoed Eisende Hulp; patienten komen binnen in de OPD en worden dan uitgevraagd, eventueel behandeld of anders opgenomen. Al deze stappen zijn echter wel afhankelijk van de financiele status van de patient; indien deze geen geld heeft, volgt er geen behandeling of opname.
We mochten meekijken met een Nurse Practitioner, welke niet dezelfde skills heeft als een arts, maar wel behandelingen mag voorschrijven en patienten mag opnemen.
Een consult bij een dergelijke Nurse practitioner is echt ongelooflijk simpel: De patient heeft klachten, die worden heel summier uitgevraagd (in het Luganda, dus voor ons niet te verstaan) en daarna nog korter samengevat voor ons. Wanneer wij als studenten dan voor meer gegevens vragen, blijkt dat de NP er zelf nog niet aan gedacht had om die vragen te stellen. Vervolgens wordt het lichamelijk onderzoek in 90% van de gevallen overgeslagen en kiest men de meest waarschijnlijke diagnose. Uitgebreider onderzoek is ook niet nodig, aangezie de patient vaak maar geld heeft voor 1 aanvullend onderzoekje (bijv. bloedafname of een zwangerschapstest) en dan houdt het al op. Dus als die ene test de waarschijnlijkheidsdiagnose niet bevestigd...dan heeft de patient maar pech.

Na dus een aantal uurtjes bij dit soort consulten te hebben gezeten, was ik wel klaar met de beperkte gang van zaken...overigens is er voor ons ook niet meer werk dan een paar uurtjes per dag. Als ik mag kiezen, heb ik liever de drukke dagen van chirurgie!!

Om al mijn energie toch kwijt te komen ben ik gisteren maar eens gaan hardlopen (weliswaar in lange broek, korte broeken zijn hier niet acceptabel 'in public'). Omdat de gemiddelde Ugandees niet veel meer doet dan de hele dag naast zijn huisje/winkeltje zitten, had ik een hoop publiek...alsof ik meedeed aan een marathon ofzo :p

Vandaag mochten Dees en ik meelopen met een arts die net nieuw is in het ziekenhuis, wat een verademing was dat!! Deze arts deed een normale poli: vroeg gedetailleerd alle klachten uit, dacht goed na over welk onderzoek hij wil aanvragen (zodat de patient maximaal geholpen zou zijn) en stelde Dees en mij heel veel vragen, zodat we er ook wat van op kunnen steken. Vervolgens werd de arts gebeld, er zou met spoed een keizersnede moeten plaatsvinden bij een vrouw die al aan het bevallen was. Wij mee, en ik mocht meteen assisteren aangezien ik chirurgie al heb gehad. Het was bloedheet op OK en het Ugandees-engelse gemurmel van de arts was dankzij het mondkapje helemaal niet meer te verstaan...maar ik heb wel mooi mijn eerste keizersnede geassisteerd :) Ik denk dat ik deze nieuwe dokter ga stalken tijdens mijn co-schap...

Ik blijf jullie op de hoogte houden, veel liefs,

Yvonne

P.S. foto's uploaden is moeilijk vanuit ons appartement, dus dat komt aankomend weekend pas, als we naar een internet-restaurant gaan. Foto's van het huisje en omgeving komen dus nog!