Aankomst in Villa Maria
Door: yvonneinuganda
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
03 December 2010 | Oeganda, Villa Maria
Heej,
Na woensdag nog naar Hell's Gate National Park te zijn geweest (op mountainbikes door de natuur, zodat je heel dicht bij giraffes, zebra's ed. kunt komen), zijn we donderdagochtend heel vroeg naar Uganda vertrokken. Het plan was om in Kampala te komen, vervolgens met de bus naar Masaka te reizen, van waaruit we het laatste stukje naar Villa Maria zouden afleggen.
We vlogen met Air Uganda (klinkt mss niet betrouwbaar, maar bleek vrij fancy) en zijn veilig aangekomen op Entebbe Airport.
En toen begon het: Entebbe bleek nog 40 km van Kampala te zijn, dus moesten we met een of andere tokkie-bus naar Kampala. We wisten natuurlijk helemaal niet waar we moesten uitstappen om bij de volgende bus te komen, dus na veel vragen werden we op een boda-boda (brommer/motor) gezet met al onze tassen, en naar een busstation gebracht. Daar afgestapt, meteen werden onze tassen uit onze handen getrokken door zgn. 'dragers', echter ze liepen zo snel dat we bang waren dat we onze spullen al kwijt waren. Uiteindelijk kwamen we weer bij de dragers, werden in een bus gezet en moesten toen maar wachten. 4 uur later zat de bus eindelijk vol (zitplaats voor ong 25 mensen, echter er gingen er zo'n 30 mee, plus 5 zakken graan, 20 dozen en 15 koffers/tassen). Toen moesten we nog 3 uur in die bus, wisten weer niet waar we moesten uitstappen, en het was al donker toen we dan eindelijk in Masaka kwamen. Vanuit daar moesten we weer op een boda-boda naar Villa Maria (ging wonderbaarlijk genoeg ook allemaal goed). Bij het ziekenhuis aangekomen was alles dicht en donker, daarbij ligt het ziekenhuis in the middle of nowhere, dus ook alternatieven waren er niet. Even later stopte een taxi en stapte er een non uit, deze hebben we aangeklampt en zij heeft ons ons verblijf gewezen.
Het erge van die dag was dat we continue moesten vertrouwen op mensen die we niet konden inschatten, niet konden verstaan en die ons op alle mogelijke manieren hadden kunnen misbruiken. Ik vond het echt niet leuk en voelde me vrij kwetsbaar.
Maar goed, we zijn nu veilig in het huisje, kunnen morgen ons eigen internet regelen en zijn vandaag al enigszins gewend aan het appartement. Beetje buiten in het zonnetje gezeten en wat eten gekocht (bij kleine kotjes langs de weg, supermarkt ligt 15 km verderop en zelfs dat is maar een klein hokje met enkele spulletjes).
Ook zijn er al enkele nurses komen kennismaken, ze hebben ons al suikerriet leren eten en ze geven allemaal aan dat ze graag willen dat we ons thuisvoelen. Dat is erg fijn, nadat we ons gisteren zo verloren voelden!!
Ik ga nu stoppen aangezien ik beperkte internettijd heb, maar ik houd jullie wel op de hoogte ;)
liefs
Na woensdag nog naar Hell's Gate National Park te zijn geweest (op mountainbikes door de natuur, zodat je heel dicht bij giraffes, zebra's ed. kunt komen), zijn we donderdagochtend heel vroeg naar Uganda vertrokken. Het plan was om in Kampala te komen, vervolgens met de bus naar Masaka te reizen, van waaruit we het laatste stukje naar Villa Maria zouden afleggen.
We vlogen met Air Uganda (klinkt mss niet betrouwbaar, maar bleek vrij fancy) en zijn veilig aangekomen op Entebbe Airport.
En toen begon het: Entebbe bleek nog 40 km van Kampala te zijn, dus moesten we met een of andere tokkie-bus naar Kampala. We wisten natuurlijk helemaal niet waar we moesten uitstappen om bij de volgende bus te komen, dus na veel vragen werden we op een boda-boda (brommer/motor) gezet met al onze tassen, en naar een busstation gebracht. Daar afgestapt, meteen werden onze tassen uit onze handen getrokken door zgn. 'dragers', echter ze liepen zo snel dat we bang waren dat we onze spullen al kwijt waren. Uiteindelijk kwamen we weer bij de dragers, werden in een bus gezet en moesten toen maar wachten. 4 uur later zat de bus eindelijk vol (zitplaats voor ong 25 mensen, echter er gingen er zo'n 30 mee, plus 5 zakken graan, 20 dozen en 15 koffers/tassen). Toen moesten we nog 3 uur in die bus, wisten weer niet waar we moesten uitstappen, en het was al donker toen we dan eindelijk in Masaka kwamen. Vanuit daar moesten we weer op een boda-boda naar Villa Maria (ging wonderbaarlijk genoeg ook allemaal goed). Bij het ziekenhuis aangekomen was alles dicht en donker, daarbij ligt het ziekenhuis in the middle of nowhere, dus ook alternatieven waren er niet. Even later stopte een taxi en stapte er een non uit, deze hebben we aangeklampt en zij heeft ons ons verblijf gewezen.
Het erge van die dag was dat we continue moesten vertrouwen op mensen die we niet konden inschatten, niet konden verstaan en die ons op alle mogelijke manieren hadden kunnen misbruiken. Ik vond het echt niet leuk en voelde me vrij kwetsbaar.
Maar goed, we zijn nu veilig in het huisje, kunnen morgen ons eigen internet regelen en zijn vandaag al enigszins gewend aan het appartement. Beetje buiten in het zonnetje gezeten en wat eten gekocht (bij kleine kotjes langs de weg, supermarkt ligt 15 km verderop en zelfs dat is maar een klein hokje met enkele spulletjes).
Ook zijn er al enkele nurses komen kennismaken, ze hebben ons al suikerriet leren eten en ze geven allemaal aan dat ze graag willen dat we ons thuisvoelen. Dat is erg fijn, nadat we ons gisteren zo verloren voelden!!
Ik ga nu stoppen aangezien ik beperkte internettijd heb, maar ik houd jullie wel op de hoogte ;)
liefs
-
03 December 2010 - 18:53
Marie-louise:
'Poeh, wel spannend al die belevenissen. jullie zullen nu toch wel toe zijn aan wat rustiger 'vaarwater', en dat terwijl het werk nog moet beginnen.
Heel veel succes daarmee.
Marie-Louise,
je peettante. -
03 December 2010 - 19:42
Jeske:
Oef, spannend. Niet zo relaxed, om zo te moeten reizen. Maar goed, je bent weer veilig 'thuis', dat is al 'n hele onderneming zo ;) Succes met wennen ;)
xxx -
03 December 2010 - 20:31
Phil:
heel spannend maar wat jullie al allemaal gedaan hebben in een week is natuurlijk geweldig. Vooral nog maar niet denken aan de terugreis.. en lekker aan de slag.
wij gaan hier dit weekend sinterklaas vieren,vooral binnen blijven want het is hier nog steeds fors koud en lezen volgende week weer graag jullie belevenissen. groet uit Amby, Phil -
04 December 2010 - 10:25
Jose En Jack :
Gelukkig veilig in jullie huisje en het moet goed voelen dat de nurses graag willen dat jullie je thuis voelen, dan kunnen jullie het verloren gevoel van jullie busreis snel achter jullie laten. Laat het suikerriet goed smaken en veel succes met je werk. -
04 December 2010 - 16:16
Marlies En Frits:
Heel spannend en soms beangstigend (wie moet je vertrouwen?). Doch we redeneren teveel met onze westerse waarden en normen en in die landen zijn er gelukkig meer mensen die je willen helpen. Veel succes met de komende werkzaamheden
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
