Vanaf Nieuwjaar tot nu

Heej iedereen,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen, maar Dees en ik amuseren ons nog steeds prima :)

Veel mensen waren benieuwd hoe mijn Oud&Nieuw was, maar daar valt helaas niet veel spannends over te vertellen. Iedereen die hier op de compound verblijft (enkele staff members en natuurlijk de student nurses), lag al in bed voordat het daadwerkelijk twaalf uur was. Rond middernacht werden er ergens, heel erg in de verte, drie vuurpijlen afgeschoten…dat was het wel zo’n beetje :p In Masaka bleken er wel wat feestjes te zijn, maar als drie meiden zonder mannelijke ‘beschermers’ leek ons dat toch ook niet optimaal. We hebben ondanks alles een gezellige avond gehad (Joost had een film voor ons achtergelaten) en door alle smsjes en telefoontjes voelde het toch wel een beetje als Nieuwjaar!

Na alle feestdagen werden we 3 januari weer op de werkvloer verwacht, op de Children’s Ward. De stickers waarmee Joost en ik de zaal hadden opgevrolijkt, waren vrijwel allemaal verdwenen. De kids vonden ze blijkbaar leuk genoeg om mee naar huis te nemen :p
Op de kinderafdeling liggen momenteel bijna alleen maar kindertjes met malaria, waardoor de ronde over de afdeling snel gedaan is (indien de malariaparasiet eenmaal in het bloed is aangetoond, wordt de standaardmedicatie voorgeschreven en vervolgens wordt gewacht totdat de koorts is gedaald…kind kan de was doen :p). Om onze werkdagen toch op z’n minst enkele uren te laten duren, zijn we ook maar op de Female Ward meegelopen…daar wachtte ons weer een kleine cultuurshock; naast malaria vind je op deze afdeling nogal wat vrouwen met bijtwonden (vanwege de polygamie heerst er hier veel rivaliteit tussen de vrouwen).
Dezelfde week heb ik nog kunnen assisteren bij een laparotomie (de patient had een zwelling in haar onderbuik, om een meer specifieke diagnose te kunnen stellen moest de buik open), wat een omstandigheden...De omgevingstemperatuur wordt hier langzamerhand steeds warmer, de airco’s die in de OK hangen hebben in al die weken nog geen zuchtje koele wind geproduceerd, dus tijdens de operatie heersen tropische temperaturen. Daarnaast is er één lamp boven de operatietafel, dus wanneer de chirurg licht vanuit een andere hoek wil, komt er een assistent met een grote zaklamp aanzetten. Vervolgens werd mij aan het eind van de operatie gevraagd of ik de wond wilde hechten; ik kreeg een hechtdraad met een naald die ongeveer drie keer zo groot en grof was als de naalden die daar in Nederland voor worden gebruikt. Hoe moeilijk ik het ook vond om met dergelijke materialen te hechten, ik durf toch te stellen dat het resultaat beter was dan het gemiddelde hier. Dat klinkt misschien gek, maar ik kan het wel verklaren ;):de chirurgen hier trekken hun hechtingen heel strak aan, waardoor de wondranden tegen elkaar opfrommelen…mijn hechtingen stonden minder onder spanning, waardoor de wondranden gewoon mooi tegen elkaar aan gaan liggen.

Genoeg medische blabla…ik zal jullie nog even vertellen hoe luxe mijn afgelopen weekend was :p Zaterdag zijn Dees en ik naar de sauna geweest en hebben we een heerlijke massage gekregen, vervolgens zijn we in een westers restaurant gaan eten en hebben daar uren kunnen skypen met Nederland. Om bij te komen van deze immens inspannende dag, ben ik gisteren maar aan het zwembad gaan liggen ;)
Gisteravond zijn we voor het eerst gaan stappen in Masaka…Mirjam had met een van de mannelijke OK-assistenten, Robert, afgesproken dat hij ons zou begeleiden. Hij had vervoer geregeld, een avondvullend programma opgesteld (eerst een karaoke-bar...blijkt hier heel populair…vervolgens naar Club Ambience) en als klapper op de vuurpijl kregen we nog even enkele afspraken voor die avond: Hij was verantwoordelijk voor ons, dus dansen met mannen mocht, maar hij zou tussenbeide komen als hij het te ver vond gaan :p Nadat Dees en ik waren uitgelachen, hebben we hem maar uitgelegd dat hij zich geen zorgen hoefde te maken…dansen met allemaal wildvreemde negers behoort niet tot onze ambities.
Ugandezen zijn in het dagelijks leven best conservatief en preuts, maar in Club Ambience worden alle remmen losgegooid…vrouwen die bijna kruipend over de grond gaan, mannen die letterlijk op hun hurken gaan zitten om onder rokjes te kunnen kijken…en niet te vergeten de grote beeldschermen met vrouwen in mini-strings die zich van hun beste kant laten zien…maar het oplettende oog van Robert heeft ervoor gezorgd dat we een veilige en leuke avond/nacht hebben gehad :)

Nu nog een korte update over mijn gezondheid…na een brandwond op mijn been (uitlaat van een boda-boda), een schimmelinfectie op mijn been (door contact met een plant o.i.d., maar geen zorgen, ik ben onder behandeling en het is alweer bijna weg :p) en ontelbaar veel muggenbulten, heb ik gisteren een bierflesje tegen mijn lip gekregen en is deze ondertussen best pijnlijk. Echter, alles is te overzien en ik voel me prima ;)

Liefs,
Yvonne

P.S. Opa, ik weet dat u dit leest, dus bij deze: Ik wens u heel veel beterschap en hoop dat u zich snel beter gaat voelen. Ik zou u heel graag komen opzoeken, maar dat moet helaas nog enkele weekjes wachten…