Bezoek van Joost en Queen Elizabeth National Park

Heej allemaal,

Iedereen genoten van een witte kerst? Ik moet zeggen, het contrast tussen het leven hier en thuis is groot, maar tijdens kerst voelde het als enorm...van alle kanten hoorde ik over sneeuw en auto’s die niet meer vooruit kwamen, mensen die de juiste locatie niet meer konden bereiken…en ik zat in een zwoel temperatuurtje olifanten te spotten!!

Maar goed, ik zal niet teveel van de chronologische volgorde afwijken :p
Joost arriveerde vorige week woensdag, veel eerder op de dag dan ik had verwacht. Ik was ‘s ochtends op weg naar het ziekenhuis, toen Joost me al tegemoet kwam lopen; in plaats van dezelfde slopende reis als Desiree en ik destijds hebben gemaakt, had Joost het geluk dat hij een lift kon krijgen van een Europese non (die moest toevallig ook van Kampala naar Masaka…hoezo mazzel?!). Hierdoor bespaarde Joost zich urenlang gehobbel over wegen met kuilen van een halve meter diep, daarnaast wist de non veel te vertellen over de omgeving, waardoor Joost (ondanks zijn boeken-allergie :p) toch aan de nodige kennis over het land is gekomen.

Maar goed, eenmaal in Villa Maria aangekomen is Joost in ons appartement gaan slapen, terwijl ik weer op outreach ben geweest. Deze outreach (en die hele betreffende week) stond in het teken van immunisatie, waardoor ik eindelijk wat meer de handen uit de mouwen kon steken. Ik mocht vrijwel alle werkzaamheden van de verpleegkundige overnemen en heb dus bij de moeders het tetanus-toxoid mogen injecteren, bij de baby’s onder andere de DTP-prik, polio-druppeltjes en het BCG-vaccin (tegen tuberculose).
Ook de donderdag moest ik nog gewoon ‘werken’, maar dat bood Joost meteen de gelegenheid om mij als dokter in spé aan het werk te zien. Daarnaast had Joost allemaal stickers en speeltjes voor de kinderafdeling bij zich, dus ieder bedje is ondertussen voorzien van olifantjes, leeuwtjes en dergelijke :)

Donderdagmiddag zijn we bepakt en bezakt op de boda-boda gestapt, om in Masaka over te stappen op een bus richting Kampala. Joost had, dankzij de non, nog geen kennis gemaakt met het openbaar vervoer hier…ik heb me krom gelachen!! :p De gemiddelde Ugandees is niet zo lang, dus ook de beenruimte in bussen laat (voor onze lange benen) te wensen over; Joost zat wijdbeens en verzorgde met zijn knieen meteen de armleuningen van de persoon voor hem :p Ook ik kwam mijn benen niet kwijt, aangezien onze backpack de overige beenruimte in beslag nam. Na weer urenlang gehobbel was Joost ‘zijn non’ toch wel heel erg dankbaar!

Vrijdagochtend maakten we kennis met ons toekomstige reisgezelschap (een Brits echtpaar, een Zweedse studente, een Fransman en een Deense studente met haar moeder en haar vriend). De hele vrijdag zijn we eigenlijk onderweg geweest, naar het westen van het land, waar het Queen Elizabeth National Park ligt. Onderweg zijn we wel nog even gestopt bij het punt waar de evenaar de weg kruist, en hebben we geluncht in het restaurant waar de langzaamste bediening van heel Uganda werkt (dat is geen grapje, zelfs de reisgids gaf aan dat je in Fort Portal alleen moet lunchen/dineren wanneer je in het bezit bent van veel tijd en een gezonde portie humor).
Zaterdag zijn we onze dag begonnen met een ‘Community walk’, wat inhield dat een gids ons rondleidde door een deel van het QENP waar wat authentieke dorpjes lagen. De gids vertelde over het voedsel dat de mensen uit de natuur halen, waaronder mais, bananen en jawel, ‘passionate fruit’ (ze bedoelde natuurlijk passion fruit, maar door haar verspreking gingen al snel grappen rond over wat er gebeurt als je van dat ‘passionate fruit’ zou eten :p).
Ook zijn we langsgegaan bij een lokale vrouwengroep, welke eenmaal in de week bij elkaar komt om ‘vrouwenproblemen’ te bespreken. Toen ik om meer uitleg hierover vroeg, bleek dat al deze vrouwen werden mishandeld door hun echtgenoot, maar aangezien het verlaten van een echtgenoot of het in opstand komen tegen de echtgenoot nooit acceptabel is, hebben de vrouwen zich er maar bij neer te leggen. De vrouwengroep brengt geen verandering in hun situatie (de vrouwen moeten bijvoorbeeld ook eerst toestemming van hun man krijgen om lid van deze groep te worden), maar ze kunnen dan in ieder geval hun problemen delen en zo enigszins verwerken.
De vrouwen waren blij met onze komst en wilden alles over onze westerse cultuur weten, de jongere meiden uit de groep wilden continu met me op de foto (het was zelfs zo extreem dat Joost niet de kans kreeg om een foto van mij alleen te maken tijdens de rest van de Community walk, we werden gewoon achtervolgd :p).

Na de wandeling hebben we een boottocht gemaakt over een natuurlijk kanaal dat de twee grote meren van het QENP met elkaar verbindt. Tijdens deze boottocht hebben we veel olifanten, nijlpaarden en buffels gezien. Ook zijn er in Uganda heel veel verschillende soorten vogels, maar helaas is mijn kennis van vogelsoorten te beperkt om alle vogels die we hebben gezien ook te kunnen benoemen :p (verder dan de visarend en enkele soorten ijsvogels kom ik niet). Hoe dan ook, deze boottocht was zeker de moeite waard!
Na de boottocht zijn we nog de bergen in gereden, om verschillende vulkanische kraters te kunnen bewonderen en enkele mooie uitzichtpunten aan te doen. Puur toeval reden we langs een leeuw die heerlijk ontspannen in een boom lag, normaliter komt men blijkbaar zelden leeuwen tegen in dat betreffende deel van het park.
Na afloop wachtte er een ‘kerstdiner’ op ons, waarvan de locals hier het water in de mond zouden krijgen (echter, uit persoonlijke veiligheidsoverwegingen ben ik toch maar voor de vegetarische variant gegaan, waardoor ik niet meer overhield dan aardappels en linzen in currysaus). De sfeer in de groep was heel ontspannen en gezellig, dus ondanks het beperkte maal was eerste kerstdag heel gezellig en kreeg ik tijdens het diner toch een beetje het kerstgevoel.

Tweede kerstdag hebben we vroeg in de ochtend een ‘Game drive’ gedaan, waarbij we vele soorten antilopen hebben gezien en weer heel veel olifanten. Het doel van de rit was het spotten van nog meer leeuwen, echter die hebben we niet meer gezien.
Vervolgens stond er een boswandeling op het programma, om aapjes te spotten. Onze gids nam ons mee naar een vleermuizengrot, liet ons mooie meertjes zien, echter na een uur hadden we nog geen aap gezien. Op gegeven moment komen we wat kindertjes tegen, die ons wisten te vertellen dat we de verkeerde kant opliepen, de aapjes zouden ergens anders zitten…onze gids wilde hier echter niets van horen, we moesten maar op hem vertrouwen. Weer een uur later komen we terug bij ons vertrekpunt…aapjes all over the place!! Onze auto werd omringd door bavianen en andere aapjes :p

Al met al kan ik dus wel stellen dat Joost en ik een geslaagde reis hebben gemaakt, waarbij we veel dieren hebben gezien en enkele leuke contacten hebben gelegd. Ook de terugreis naar Villa Maria is verder zonder problemen verlopen. Na woensdag nog wat te hebben geluierd en gezwommen, is Joost gisteren vertrokken, weer terug naar het koude Nederland.

Ik heb nog lang niet alles verteld, maar aangezien dit verhaal waarschijnlijk al te groot is voor de gemiddelde concentratieboog, zal ik maar afronden…ik hoop dat jullie vanavond allemaal een leuke jaarwisseling hebben, alvast een gelukkig Nieuwjaar!

Heel veel liefs,
Yvonne

P.S. Marlies en Maud; gefeliciteerd met jullie verjaardag ;)